İşsizlik Nedir?

Flood'un Yayınlandığı Tarih:27 Kasım 2019 @ 09:15

Size işsizlik ne büyük beladır, ondan bahsedeceğim. Flood yapacaktım aslında bugün, başka bir şey yazmak niyetiyle oturdum ama aklım dün izlediğim bi videoda kaldı kaldı, ben de flood işini erteledim, bu mevzuyla alakalı konuşmak istedim biraz.

• Örgü videosu çekerken işsizliğiyle alakalı içlenen arkadaşın videosu bu bahsettiğim, onu da şöyle ekleyeyim hatta, nerden ne çıkacağı belli olmaz belki bi faydası olur ona da:

Atkımın şapkamın tarifini vereyim dedim konu bir şekilde yine işsizliğime geldi.

• Yani paylaşınca kurgudur falan diyenler oldu, şöyle söyleyeyim inşallah kurgudur da biz keriz gibi paylaşmışızdır o videoyu, çok samimiyim aptal yerine konmuş olmayı tercih ederim bunun gerçek olmasına.
• Ben iki kere işsiz kaldım şimdiye kadar. Biri henüz yolun başında, biri de kariyerimde azımsanmayacak bir yol aldıktan sonra, bir gün pat diye hiç beklemediğim bi anda. İlkinde ailemin evindeydim, ikincisinde kendi hayatımı kurmuştum.
• Aniden işsiz kalmanın yolun başında iş bulamamaktan çok daha zor yönleri var. Ödemelerini işine göre ayarlamışsın, bi düzenin var falan derken hooop bi günde parasız kalıyorsun. Tazminat falan da yoksa sıçtın ki ne sıçmak.
• Bu ikinci kez işsiz kaldığımda kendi evimde yaşıyordum ailemle değil, kiram var, faturalarım, kredi kartım, borçlarım falan, bin tane sorumluluk altındaydım, kendi başımın çaresine bakmak zorundaydım.
• O zamanları şimdi hatırladığım zaman gülümsüyorum artık ulan ne günlerdi amk diye ama yaşarken baya inşallah yarın ölürüm falan diye yatıyordum yatağa.
• Güne saat 9’da banka tahsilat birimi telefonlarıyla başlıyordum, akşam 19’a kadar falan da telefonum sürekli çalıyordu..
• Bak telefonumu akşama kadar kullanmayayım yine şarjı bitiyordu yani öyle inanılmaz bir taciz bu bahsettiğim. Bankaların abv yani insana işsizliğini sonuna kadar hissettiriyorlar.
• Zaten bi noktası var onun, artık gam yememeye başlıyorsun, açıyorsun yok param ne zaman ödeyeceğimi de bilmiyorum falan diyorsun, dalga geçiyorsun artık falan işte bu işsizliğin sikerler noktası dediğimiz kısım.
• Bir de amk o kadar kötü bi durum ki iş yarıyorsun bi yandan, gözün ister istemez hep telefonda oluyor, sen görüşmeye çağırsınlar diye beklerken banka arıyor, çıldırırsın yani.
• Ulan hangisi banka, hangisi iş başvurusu yaptığım bir yerin araması acaba diye ikilemde kalıyorsun, yeminle artık düz telefon numarasına bakıp bu bankadır bu değildir diye ayırt etmeyi öğreniyorsun, o öyle bir süreç.
• Her sabah uyanıp “ulan kendimi hangi camdan atsam acaba?” falan diye düşünüyodum artık sonlara doğru, cidden insanın mental olarak büyük çöküş yaşadığı bir süreç, detayına daha girerim o günlerin de asıl söylemek istediğim şey şu.
• Böyle bin tane sorumluluğa rağmen mi işsiz kalmak, ailenin yanında yaşarken mi diye sorsalar, kesinlikle kendi başıma işsiz kalayım gerekirse evime haciz gelsin donuma kadar alsınlar da aile evinde o fazlalık hissini yaşamayayım derim çok ciddiyim.
• O çünkü gerçekten insan hayatındaki sayılı zorluktan biri. Hastalığı, ölümü falan sayma, gerçekten bir insanı hayatının her saniyesinde sıkıntıya boğan, ölmek arzusu yaşatan başka bir ruh hali daha yok. O işsizliğin allah bin belasını versin cidden.
• İşsizsin, annenin babanın evindesin, sana hiç hissettirmeseler bile bu durumu sen kendini yük görmeye başlıyorsun, o his o kadar kötü ki bak kendi evinde fazlalık gibi hissetmek kadar bu dünyada ağır bir şey yok.
• Gece olur sıkıntıdan uyku tutmaz, sabah olur mesai saatleri içinde uyuyunca mahcup olursun, e gece uyumamışsın hiç, hadiii uyanıp hiç işin yokken uykusuz ve mutsuz şekilde kendine meşgale ararsın ki aklını yitirmeyesin.
• İş ilanlarını kontrol edersin, bir yerlere cv yollarsın, evden çıkayım biraz havam dağılsın desen hem paran yok, hem de paran olsa bile işsiz güçsüz geziyor derler diye utanırsın evden çıkmaya.
• Yani öyle bir kabus ki bu ne yapsan kabahatmiş gibi hissetmeye başlıyorsun bir yerden sonra. Düz televizyon izlerken istediğin bi şeyi aç demeye utanıyor insan, ona bile hakkı yok gibi hissediyor çok saçma yani.
• Sanki baban şey diycek sus lan işsiz, biz bütün gün çalıştık biz ne istersek o izlenecek bu evde, sana televizyon izlettirdiğimize şükret falan adghkşadgh ya gülüyorum ama sahiden tam böyle hissediyor insan.
• Bak bi de bu sürecin en iğrenç tarafı, işsizliğinle ilgili yük olduğun kişiler, kendi annen baban laf etmez, gelip elalem yüzüne vurur. Sanki çok üstüne vazife gibi gelip olan derdine dert olan tiplerden bahsediyorum.
• Şerefini siktiklerim çok afedersiniz yani, aklı sıra nasihat eder gibi konuşur sana mal mal yok işte “ne iş olsa gireceksin, yapacaksın, ayıbı yok çalışmanın” falan diye.
• Hani şu “böyle olmaz evladım, hayalperestliği bırakmak lazım, bak senin annen baban kaç senedir nelerle uğraştı, ne zorluklar çekti, şimdi tam oh diyecekleri zaman bu yaptığın olmaz” falan diye konuşan tipler, bildiniz mi o göt oğlu götleri?
• Sen bilmiyorsun çünkü o pezevengin söylediklerini, sen farkında değilsin, umrunda da değil, senin kafan çok rahat da o puşt üzülüyor, dert ediyor gibi gelip sana senin sıkıntınla vurur ve bunu iyi bir şey yapıyor gibi yapar.
• İşsizliğinden dolayı utan isterler, suç işliyormuşsun, bir kötü alışkanlığın, bağımlılığın varmış da bundan kurtulmanı tavsiye ediyor gibi konuşurlar sanki amk yerinde sen çok meraklısıymışsın gibi sürünmenin.
• İçinden yav kapa çeneni siktir git demek gelir, diyemezsin zira işsizsin yani ne haddine senin bi de utanmadan cevap mı vereceksin? Hem suçlu hem güçlü olursun cevap versen, suçun da ne? İşsizsin. Vay anasını yani.
• Ve bak hiç şaşmaz, o konuşanlar da her ama her zaman sana bir kuruşluk faydası olmayan insanlardır. Sana konuşamasalar bi vesileyle annene konuşurlar, babana konuşurlar, onları üzerler, onların tadını kaçırırlar.
• Hayır kimseden bir şey beklemesen bile –ki ben hiç beklemedim mesela, gelip sana akıl veren o insana “peki hadi bul bi iş, geleyim çalışayım madem” desen kılını kıpırdatmaz, anca kuru gürültü yani amklarım.
• Bir de tabii arkadaşlarınla olan diyalog var, o da mesela büyük sınav. Herhangi bir şey için aradığında, yazdığında, karşındakinin tavrında bi gariplik görürsün, anlamazsın önce.
• Sonra fark edersin ki borç harç bir şey istersin, iş için aracı ol dersin falan diye tedirgin karşındaki, o garipliklerin altında yatan sebep bu. “ne isteyecek acaba” gerilimidir ona öyle cins cins tepkiler verdirten.
• İş öyle bi noktaya gelir ki paranoyaklaşırsın, öyle davranmayan insanın da her hareketinde mana aramaya başlarsın, sonra da kimseyi aramak gelmez içinden, yazmazsın, konuşmazsın, kendi kendini hayattan tecrit edersin. Neden? İşsizsin diye.
• Mesela çok komiktir, işsizken hafta sonu geldiği zaman çok mutlu oluyodum ben. Evde olman meşru oluyor çünkü hafta sonu, göze batmıyorsun.
• Hafta sonu neticede yani çalışılmıyor o gün. Çok ciddiyim bak bunu ancak işsiz kalanlar anlar, sadece o cuma ve cumartesi akşamları huzurla uyuyosun.
• Sabah uyanınca iş başvurularıma dönüş olmuş mu diye heyecanla maillerine bakmıyorsun, telefonunda bilmediğin bir arama görünce heyecanla dönmüyorsun, o çaresizce bekleme iki günlüğüne bitiyor hafta sonu.
• Neticede hafta sonu iş başvurusu yaptıkların da çalışmıyor, herkes işsiz bugün, herkes gibisin sen de. Resmen normal hissediyorsun hafta sonları. Onun haricindeyse bir fazlalık, eksiklik, yük, iğrenç bir şey falan hissediyorsun.
• Hafta içi işle ilgili mızmızlanan birinin bir postunu, tweet’ini falan görünce inşallah benim de böyle dertlerim olur diye temenni etmiyorsun. Hafta sonu birilerinin gönlünce gezebilmesi bile batmıyor sana hiç. İşsiz olan için hafta sonu, çalışanınkinden daha kıymetlidir o yüzden.
• O ruh hali o kadar kötü ki bak bunun cidden tarifi yok tam manasıyla. Bazı şeyler “yaşamayan bilmez” kategorisinde oluyor sahiden, sabahlara kadar anlatayım, yaşamayan anlamaz ne demek olduğunu.
• Ama en iğrenci o akıl verenler yine de. Sana en yakının gibi davranır, seni çok düşündüğünden, sahiplendiğinden konuşuyormuş gibi yapar, hak görür kendinde ve dikkat et bunu yapanlara, hayatındaki en sinsi insanlar da onlardır bak hiç şaşmaz.
• Zor zamanında gelip kuru kuru akıl veren, eleştiren, lafı “ben demiştim” demeye getiren insanlar senin iyiliğini düşünmüyor asla. bilakis onlar felaketinden mutlu oluyor çünkü aslında. Kendi garantici, neme lazımcı, korkak varlığını, senin cesaretinin boşa çıkışıyla olumluyor.
• Hayalperestliğin aptallık kabul edildiği, hakaret olarak kullanıldığı bir dünyada, hayalinin peşinde çabalayan insanların takdir görmesini zaten beklemiyorum ama, en yakının gibi davranan birileri senin olduramayışın üstünden iktidarını pekiştirme peşine düşünce canın sıkılıyor.
• En fenası da kendi işsizliğine, çaresizliğine üzüldüğün yetmiyor gibi bir de senin için üzülen aileni dert ediyorsun. Biliyorsun çünkü o çok bilmişler telefon ediyor hal hatır sormak bahanesiyle, sonra cins cins konuşuyorlar, iyice üzüyorlar o insanları.
• Ya insanın annesi çocuğunun işsizliği yüzünden başkasına mahcup olmamalı gerçekten. Utanmıyor asla senden, sana inanıyor ama bu yavşaklar mahcup ediyor ne yapıp edip.
• Çünkü nihayetinde bu insanlarla aynı sosyal dünyayı paylaşıyorlar, onların normali, onların doğrusu, onların gerçeğine tabi olmak zorundalar, siktir lan sana ne benim çocuğumdan dese bile içleri, dışından öyle diyemeyip üzülüyorlar.
• Sonra umut meselesi. En iğrenci sanırım bu umut kısmı, düzeltiyorum vazgeçtim. Umut kısmı ne bu gelip kafa siken şerefsizlere benziyor ne başka bir şeye, yani damla damla tüketiyor insanı o, lanet olsun o hisse.
• Yapamayacağı işe yaparım diyenler, ben orayı tanıyorum dur arar çözerim diye heyecan yaratanlar, vadedenler, söz verenler, artislik yapanlar, falanlar, filanlar.
• Bunların her birine çok heyecanlanıyorsun, sonra fıs çıkıyorlar, sonra bi daha, bi daha, bi daha derken bi noktada hiç heyecanlanmamayı öğreniyorsun. İnsanlığa inancınla vedalaştığın nokta burası oluyor.
• Her telefona umutlanma, her iş görüşmesine umutlama falan bak bunlar çok normal, bunların gözünü seveyim. İş bi noktada nelere umutlanmaya varıyor biliyo musun: sıkma canını, ben de yaşadım bunları, geçecek diyen insanın lafına.
• Çünkü görüyorsun, durumu iyi, işleri yolunda, geride kalmış onun için bu dertler, diyosun ki dayan, sen de böyle olacaksın, hele bi iş bul, bunların hiçbirini hatırlamayacaksın.
• Kendini yetersiz hissetmelerin, vasıfsız, beceriksiz ve fazlalık hissetmelerin geçecek, kendine güveneceksin yine, yine mutlu olacaksın. Ulan yorulmayı özlemek nedir, yorulmayı özlüyorsun çünkü işsizken.
• Dua falan ederken “allahım bir işim olsun, yoruldum diye tek bir gün mızmızlanırsam da ver belamı, geberene kadar çalıştığım, yorgunluktan eve gelip yemek yemeye halimin kalmadığı bir iş de olsa işim olsun” diyosun.
• Düşün işte çaresizliğin raddesini, böyle bir kuru laf umut oluyor noktada. Ha, bunu sakın yapmayın demiyorum, kötü değil tabii böylesi.
• Eğer etrafınızda varsa işsiz, umutsuz biri, yine gidin bunları söyleyin bak gerçekten. O umut da olmasa çünkü intihar eder insan.
• Başka bir flood yapacaktım aslında, onu yazıyordum iki üç gündür ama bu geldi içimden. Şimdi işsiz olup bunu okuyan birileri varsa onlara lafım, sıkmayın canınızı, geçecek, şu an hissettiğiniz her şeyi unutacaksınız, valla bak.
• Sonra işte böyle başka biri o zorluğu çekerken görünce hatırlarsınız tekrar tabii ama, geçtiği zaman hepsi siliniyor, az daha dayanın. Böyleyken böyle. Haydi selametle.
• Gelen dm’leri görseniz oturur hüngür hüngür ağlarsınız, tahmin ediyodum dm geleceğini ama bu kadar olacağını hiç sanmıyodum. baya moralim bozuldu bakamıyorum artık.
• Gerçekten çooook fazla dm gelmiş dünden beri, hepsine cevap vermeme imkan yok ama emin olun hepsini okuyorum. cevap veremediklerim kusura bakmasın lütfen. keşke paylaşabilsem, öyle hikayeler var ki mahvoldum okurken. işsizlik ortak acımızmış meğer.