Türkiye’nin Suriye Politikası Yanlışları?

Olayı sadece reel dış politika açısından bir değerlendirelim. Türkiye hükümeti “Şam’da namaza” derken az daha evdeki seccadeden oluyordu. Türkiye’yi varlık yokluk (beka ) sorununa kadar getirmişti.

• İşin sonunda hükümet bütün o islamofaşist eğilimler taşıyan sevdalardan vazgeçmek zorunda kaldı. Bunun adı stratejik yenilgidir. Stratejik yenilgileri daima değilse de çokluk içte dışta bir dizi artçı mağlubiyet takip eder.
• Hükümet kendi elleriyle ülkeye taşıması büyük bir sosyal ve ekonomik yük olan mülteci sorununu getirdi. Bunu düzelteceği iddiasıyla -ki sanırım kendi bile inanmıyordu- yine büyük bir diplomatik ve ekonomik maliyeti olan 3 harekat yaptı. Ekonomik krizin önemli sebepleriydiler.
• O ekonomik kriz ki halka çektirdikleri yanında ülkeyi 2 tvitle darmadağın edilecek kadar zayıf bir konuma düşürdü. Ülkenin bağımsızlığı olduğu kadarıyla bile heder olup, ülke ABD yanında bir de Rusya’ya bağımlı kılındı.
• Bu harekatlar sonucunda bazı yerlerde 30 km geriletildi. Bazı yerler ise bugünkü anlaşma ile Rusya ve Suriye kontrolünde sadece silahsızlandırılacak.
• Bu konuda Türk hükümetinin “başarı”sı da YPG’nin “kaybı” da üstelik göreceli. Türkiye dış dünyada büyük bir prestij kaybına uğradı, diplomatik/ekonomik olarak devam edegelecek taarruzlar altında. Umarız bu taarruzlara ülke aklıselim içinde daha fazla zarara uğramadan direnir.
• Bu uzun süreçte PYD/YPG’nin kaybı da göreceli. Sadece 30 km geri çekilecekler. Bazı bölgelerde (Kobani ve Kamışlı) sanki o da olmayacak. Uluslararası meşruiyetleri hiç olmadığı kadar arttı. Anayasal özerkliği ise şimdiden elde ettiler gibi. Hepsi Türk hükümeti sayesinde oldu.
• İşin sonunda sınırımızda artık Türkiye’yi işgalci gören ve kan davası güden 1Suriye rejimi var. Böyle giderse ileride, 1980’lerdeki gibiTürkiye’yi zayıflatmak için YPG’ye her desteği verir. Türkiye o desteği 90’lar sonunda savaşı göze alıp durdurmuştu. Üstelik dostluk kurarak.
• Toplamda bu “macera”da TR’nin elinde kalan: Milyonlarca mülteci, yüz milyarlarca dolar borç, kırılgan bir ekonomi, kutuplaşmış bir ülke, ABD’ye ve Rusya’ya aşırı bağımlılık.
• Elde ettiği ise, şimdilik ayrılıkçı otonom bölgelerin bir kısmını ortadan kaldırıp, bir kısmını geri püskürtmek. Fakat bu kantonlar bizzat Türk hükümetinin eliyle yaratılmamış mıydı?
• Üstelik bu “kantonlar”dan kurtulmak içeride de Kürt vatandaşlarımızın çoğunu son derece rencide eden bir yolla yapıldı. İnanmayan bir anketçiye ya da daha da iyisi bir komşusuna sorsun. Bunun hiç maliyeti yok mu sanılıyor bu ülkeye.
• Yine söylemeliyim ki yıllar süren bu baştan aşağı felaketli, skandal sürecin her aşamasında hükümetin tercih ettiğinden daha doğru, iyi, ülke için daha az maliyetli ve daha faydali başka yollar mevcuttu. Bu son harekat için dahi böyledir.
• Son olarak, herhalde Kürt milliyetçiliği ve ayrılıkçılığı da bu süreçten bir ders çıkarır. (Gerçi aşırı milliyetçilerin Türk, Kürt, Yunan vb fark etmez, felaketlerden doğru bir ders çıkardığını şu yaşıma geldim görmedim.)
• ABD desteğini, Rus gözyummasını arkalarına aldıklarını düşündüklerinde bütün Arap nüfus bölgelerini işgal ve petrole el koymakta ve “İlk hedefiniz Akdenizdir” sloganları atmakta bir saniye tereddüt etmediler. Twitter’da bile.
• Haklı olarak Kürtçe köy isimlerinin Türkçeleştirilmesine tepki gösteren Kürt hareketi daha düne kadar, Arap çoğunluklu Tel Abyad, Rasulayn gibi yer isimlerinin Gri Sipe, Serekaniye yapılmasında çelişki görmemişti. Bazısı belgeli etnik temizlik iddialarını saymıyorum bile.
• Bu coğrafya halklarının şu büyük faciadan, bir zamanlar yüzlerce yıl savaşan Avrupa’nın 1945’ten sonra çıkarabildiği doğru dersi çıkarması, eğer yapılabilirse bu felaketin tek faydası olacaktır. Gericiliğe karşı tavizsiz, duruş, laiklik ve… Yurtta Sulh Cihanda Sulh!
• Bu dersi Lübnan’da, İran’da, hâttâ Suud da kadın öncüler çoktan almış görünüyor. O genç kadınların kalabalıkları peşlerinden aydınlık bir geleceğe sürüklemeleri hiç de imkansız değil.